چینی شاد
آنهایی که از محله های چینی در ایالات متحده آمریکا بازدید کرده باشند، چشمشان به مجسمه مرد چاقی خورده است که توبره ای همراه دارد. آن مجسمه استاد ذنی به نام هوتئی (Hotei) به معنی چینی شاد میباشد، که به دوران سلسله تِ آنگ (T”ang) می زیست.
«هوتئی» علاقه ای نداشت خود را استاد ذن بنامد و یا آنکه تعداد رهروان گرداگردش زیاد باشد. در عوض توبره بزرگی بر میداشت و در کوچه و بازار حرکت میکرد. در این توبره، شیرینی، میوه و خشکبار میریخت و به کودکانی که دورش جمع میشدند هدیه میکرد. با اینکارش نوعی کودکستان خیابانی بوجود آورده بود. هر زمان که به یک رهروی ذن میرسید، میگفت: یک شاهی به من بده. اگر کسی از او تقاضا میکرد به دیر (محل عبادت راهبان) بازگردد و به تدریس رهروان پردازد باز در پاسخ میگفت یک شاهی به من بده.
روزی سرگرم کار توام با بازی خود بود. یک استاد ذن سر رسید و سئوال کرد: اهمیت ذن چیست؟
«هوتئی» بی معطلی بدون آنکه کلامی بر لب براند، توبره را بر زمین انداخت.
استاد ذن، آنگاه پرسید: واقعیت ذن چیست؟
چینی شاد بلافاصله توبره را از زمین برداشت، بر پشت خود انداخت و به راه خود ادامه داد.
مهم: اگر به زندگی بزرگان نظری اجمالی بیافکنید، این موضوع را متوجه میشوید که همگی آنها در راه رضای خداوند، به مردم خدمت کرده اند و از هیچگونه کمکی مضایقه نمی کردند. همچنین اگر دقت نماییم، هر کدام آنها، به صورتی خاص مأموریت خود را که همانا خدمت رسانی به مردم محتاج بود، انجام میدادند. در واقع شاید در ظاهر کارشان با همدیگر فرق داشته باشد ولی در عالم معنا، همگی آنها به طور واحد، یک هدف خاص را دنبال کرده اند و می کنند.
وقتی انسان به مرحلۀ والای انسانیت میرسد، دیگر مهم نیست که چه کاری را از لحاظ عنوان انجام دهد، بلکه مهم این است که مأموریت خود را به نحو احسن و با کیفیت خیلی بالا به انجام رساند. در واقع قرار نیست که تمامی اساتید، نحوۀ کارشان به یک روش خاصی محدود گردد. چه بسا بعضی از کارهای به ظاهر ساده و پیش پا افتاده از کارهای به ظاهر پیچیده و خیلی بزرگ کار آمدتر و کار سازتر باشد.
در این داستان اهمیت و واقعیت ذن را خیلی خلاصه به صورت مصلحت (شرایط مکان و زمان) هر شخصی در دوران خودش، به صورت خیلی ساده و روان بیان میکند. یعنی بعضی وقتها (شرایط، مکان و زمان) ایجاب میکند که شما مأموریت و کار خود را به طور موقت رها کنید و بعضی وقتها (شرایط، مکان و زمان) ایجاب میکند که، دوباره مأموریت و کار خود را از نو ادامه دهید، آنهم بدون هیچگونه تعصب و نگرانی و ناراحتی. پس هدف که همان رسیدن به تکامل الهی میباشد مهم است و هر شخصی موظف است راهش را مستقیم به سمت آن ادامه دهد.
استاد حکیم میفرماید:
قبل از اینکه خیلی دیر شود باید توشه ای برای سفر آخرت فراهم کرد، زیرا زمانی که گذشت دیگر هیچگاه باز نمی گردد.
(سخنان حکمت آموز جامع – شماره (۳۲)
منبع: کتاب داستان های حکمت اموز جامع
نوشته ی: استاد محمدرضا یحیایی
